site stats...

Altijd plizant om te weten wie op bezoek komt dacht ik.
dus heb ik ook wat web statistieken aangezet op de blog:





Dankzij het feit dat een deel van m'n postings ook in het spaans 'geschaduwd' worden op http://gsteenss-africa-es.blogspot.com, begint het lijstje van bezoekers al een serieus internationaal karakter te krijgen...
Moet bij gezegd worden dat de oorsprong van een bezoeker nie altijd 100% correct is: die 15% uit de UK bv. ben ikzelf wanneer ik hier vanop het Oxfam netwerk de site bekijk...

Trouwens ook leuk om vast te stellen dat zowat de helf (ok, ok: 41%) van jullie Firefox gebruikt als Internet-browser (maar dat kan altijd nog beter folks, click here: http://www.getfirefox.com )

(4)

rustige week

Weer een paar interviewtjes achter de rug: het ene al interessanter dan het andere. En die geven ook een indruk van het potentieel dat dit land heeft: aangezien het heel moeilijk is binnen de gevestigde structuren om kritisch te zijn (wil je jezelf niet uitrangeren op een zijspoor, kan je best wat 'zachter' zijn wordt hier gezegd) werken een hoop zeer capabele mensen voornamelijk voor internationale organisaties en NGOs, wat soms hun enige uitweg is om niet monddood gemaakt te worden. Stel u voor: gisteren een interview gaan doen bij 'Norwegian People's Aid' (best een grote organisatie aan hun kantoor in Luanda te zien) en het bleek zowaar een 'Rasta' te zijn die ik ging interviewen... Het toeval wou dat ik net mijn Bob Marley t-shirt aan had die dag (of zijn zulke dingen geen toeval?).
en jongens, wat een menselijk potentieel er hier rondloopt: het is bijzonder spijtig dat die niet de kans krijgen om hun land erbovenop te helpen momenteel, en bijgevolg bijzonder goed dat dergelijke NGOs hier zijn om dat potentieel niet helemaal verloren te laten gaan, in de hoop dat er een ogenblik komt dat ze dat potentieel ten volle kunnen verwezenlijken. Voorlopig is het nog effe afwachten geblazen...

ruwe schets

laten we es proberen een beeld te schetsen van wat voor land Angola eigenlijk is: de basis hadden we al zo ongeveer: een min of meer willekeurig afgebakend (gekoloniseerd) grondgebied met een 10tal verschillende volkeren (of moet ik naties zeggen?) die geregeerd werden door een systeem van koningen, onder-koningen en lokale leiders( de 'sobas'), elk met hun taal (de meesten ontstaan uit het 'bantu'), hun kultuur, geschiedenis en onderlinge relaties (ie.: naties dus)
Met de kolonisatie wordt dit gebied een integraal deel van portugal (een 'overzeese provincie') en krijgt het een centraal administratief apparaat bestuurd vanuit portugual, wiens invloed zich tot midden in de 19e eeuw voornamelijk beperkt tot de kuststreken, waar het makkelijker is om de rijkdommen te benutten. De portuguese taal wordt ingevoerd als een 'bindende factor' die de Angolanen samen moeten brengen.
Daarbovenop krijgen we politieke context van de jaren '50 en '60: de koude oorlog uiteraard, maar ook de drang naar onafhankelijkheid in zowat heel Afrika, hetgeen tot gevolg heeft dat interne groepen zich bij het ene of het andere machtsblok gaan aansluiten. ook in Angola, waar de onafhankelijksstrijd wordt gewonnen door de MPLA omdat ze meer invloed heeft aan de kust en in Luanda, en die installeert (naar rusische voorbeeld) een afrikaanse versie van een éénpartij-systeem met een centraal gestuurde plan-economie. Dit sterk staatsgeleide systeem slaagt er trouwens nie al te best in om de industrie en agrarische bedrijven achtergelaten door de portuguezen te blijven runnen, ook omdat er veel te weinig geschoold mensen overblijven.
Bijgevolg zakt de inheemse productie en export van agrarische producten (koffie bv) in elkaar en wordt Angola afhankelijk van de import ipv de grote exporteur van landbouwproducten die het vroeger was. Gelukkig (?) zitten er in het noorden van het land (en dan voornamelijk in de provincie Cabinda) petroleum in de grond (of beter in de zeebodem) wat dankzij de groeiende international belangstelling vanuit de VS en Europa dan ook uitgroeit tot de prioriteit van de regering, en wordt het de tweede grootste olieproducent van Afrika (na Nigeria).
Mede hierdoor, en dankzij het wegvallen van de russische steun na de val van het gordijn, draait de politieke wind in de jaren '90 stevig van richting, en moet 'de partij' en het land zich nu snel-snel omvormen naar een democratisch meer-partijen systeem, waar de nieuwe ideologie van de vrije markt makkelijker zijn gang kan gaan. Alleen gebeurt dat allemaal raprap en dus maar half-en-half: er worden inderdaad verkiezingen gehouden, met als resultaat dat er letterlijk honderdenden (soms zelfs éénmans-) partijen de kop op steken, mede dankzij de rijkelijke subsidies die gegeven werden (maak een partij en u krijgt er een auto gratis bij...) Het is dan ook nie verwonderlijk (of, geen toeval te noemen) dat die geen gewicht in de schaal te leggen hebben in het parlement tegen de aloverheersende MPLA. In diezelfde periode worden het grootste beel van de oude staatseigendommen overgedragen in privéhandenen, wat je privatiseren zou kunnen noemen, al had het in dit geval een veel hoger ons-kent-ons gehalte.
Ondertussen is er nog geen woord gevallen over oorlog en dat is spijtig genoeg ook een belangrijke factor: de verkiezingen van 1991-92 leiden al snel tot geweld wanneer ze niet voor iedereen het gewenste resultaat brengen (over waarom het zo naïf en zelfs eurocentristisch is te verwachten dat verkiezing alles zomaar zouden oplossen in zo'n verdeeld land kan ik ook ee bommpje opzetten, maar beter een andere keer: het valt bv. nog te bezien wat dat in congo gaat geven...) in Angola heeft ervoor gezorgd dat het geweld misschien wel gestopt is nadat er 4 jaar geleden een bestand getekend werd, maar er liggen nog altijd een hoop wonden open: er zijn spanningen tussen de kust en regios die meer in het binnenland liggen, een groot wantrouwen tegenover wie 'aan de andere kant stond' (en je weet eigenlijk nooit goed het verleden van iemand, dus is het altijd oppassen...) , of een regering die lichtgevoelig is: de minste critiek is een aanval op het regime. het land nog steeds wacht op een *echt* verzoeningsprocess, een waarheidscommisie waarin er aan collectief herstel kan gewerkt worden zoals er bv. in Zuid-Afrika en Ruanda is geweest: maar hier heeft de regerende partij om redenen van 'politieke stabiliteit' dat snel opzijgeschoven en de internationale gemeenschap heeft daar gretig in meegedaan om zo ook een spons te kunnen vegen over de mislukkingen en verantwoordelijkheid in de afgelopen 30 jaar oorlog.
Enfin: een 'democratisch pakt' tussen burger en staat, waarin zowel de regering haar verantwoordelijkheid tov. z'n burgers erkent en die hun rechten ook wel degelijk kunnen opeisen, is dus iets wat nog een tijd op zich zal laten wachten. Terwijl Angola tegelijkertijd een land is met een enorm potencieel: met veel mogelijkheden om een belanrijke rol te spelen in Afrika en de regio, om een regionale 'supermacht' te worden misschien zelfs van de grootte van Z-Afrika.
Maar dat zal pas lukken als het er in slaagt om z'n verleden en de interne problemen op de één of andere manier bij de horens te vatten, want anders vrees ik toch dat die op een bepaald moment als een boemerang zouden kunnen terugkomen...

vreemde vogels

letterlijk, bedoel ik dan wel: de vogeltjes die ik vorig weekend getrokken heb, en mogelijks wel interesante voor sommigen van jullie om es te proberen identificeren...
maar aangezien mijn digitale camera er eentje is die qua zoom nie veel voorstelt is dat misschien onbegonnen werk op basis van deze fotos (click enz.):

cuisine locale...

zoals beloofd laat ik jullie ook even met de lokale keuken laten kennismaken,
men wat men hier 'fung' noemt: een soort puree-achtige brei, voor zover ik weet van maniok gemaakt wordt, maar er kan evengoed een snuifje rubber aan te pas komen ook: want het eindresultaat heeft zwaar elastische eigenschappen...

enfin, het vult de maag en slecht smaakt het echt nie, zolang het maar nie elke dag wordt voorgeschoteld, en er een sauske ofzo bij is...


(met een click kunt ge op de substantie inzoemen)



(3)

slechte film...

Wat meer uitleg misschien: gisteren op de vlieghaven mocht ik dus niet de vlieger op naar Malanje: das diamand gebied meneer en niks om alleen als toeristje te gaan rondhangen. (lees: we kunnen pottenkijkers missen als de pest ginder; tzou nie de eerste keer zijn dat op die manier een medewerker van Human Rights Watch tussen de mazen van het net glipt om daar over de schending van de mensenrechten verslag uit te brengen)

Ik was serieus slecht gezind gisteren (of moet ik zeggen nog steeds?), want dergelijke dingen mogen ze weten op kantoor als ze u op de vlieger zetten, of op zn minst alle moeite doen om daar een mouw aan te passen wanneer zulke gebeuren, nie echt dus...
En het ergste van al was dat ze mijn net voor ik vertrok gezegd hadden niet te vermelden dat ik voor Oxfam werkte, juist omdat ik geen oficieel werk-visum heb... terwijl het eigenlijk net andersom om blijkt te zijn en ge moet kunnen bewijzen met een of andere document dat ge ginder wel degelijke iets te zoeken hebt (buiten diamenten dan).
En ge kunt dan wel bellen naar het kantoor om te zeggen dat er een probleem is, maar als daar zich niks rap in gang zet om die brief op de vielghaven te krijgen, dan is die vlieger sowieso weg he...

En achteraf heeft dat allemaal zo de schijn van een slechte film: met hoofdschuddende ambtenaren die u terzijde nemen voor een gesprekske onder vier ogen, en ge vraagt u af wat dat had gegeven als er in uw paspoort een briefje van 20 dollar zou gestoken hebben, en waarom ge daar eigenlijk op dat moment niet aangedacht hebt...

enfin, ik zit dus momenteel in Luanda in een cybercafe hier om de hoek, om wat (Internet-)stoom af te blazen, en voor de rest ziet het er naar uit dat ik nog minsten een weekske langer in Luanda vast zal zitten, want nu moet mijn aanvraag voor een verlenging van mijn visum binnen wat ook de nodige tijd zal vragen...


(3)

...of toch nie dus...

na 2 uur wachten voor in de check-in, en een uur bij de immigratie dienst, terug richting Oxfam kantoor: want zonder uitnodiging vanuit Malanje komt u er nie door meneer: da's diamant-gebied en daar geraakt ge zomaar nie binnen dus.
enfin, later meer...


(2)

Malanje

Ale: morgen ga ik de vlieger op richting Malanje, een provincie iets meer naar het oosten, om er interviews te gaan afnemen met een aantal ONGs die daar met de lokale gemeenschappen werken.
Dat moet dan helpen om later te bepalen met welke ervan Intermón/Oxfam gaat (verder)werken en in welke themas exact.
Enfin, dat maar om te zeggen dat ik tegen de woensdag een aantal fotos hoop gemaakt te hebben om die hier dan op te zetten, da's es iets anders dan autos... :-)

Om een idéé te hebben, een kaartje (click voor groter formaat)

en het lastigste van al...

is nie dat de stad onaangenaam is, of de beperkte bewegingsruimte die je hebt, nie de muggen (die trouwens momenteel maar een zwak offensief inzetten), of het vreemde eten (wat best meevalt: later meer hierover), of een hoop andere dingen...

Maar: het feit dat ik 's morgens nen koude douche moet nemen...
rotverwent kan je dat noemen, alhoewel het hier momenteel wel 'winter' is, en het over het algemeen de hele dag bewolkt blijft, met als het meezit ergens rond de 15 graden overdag.
Ik vond dat altijd al een serieus probleem (reisgenoten in Kenia herinneren zich misschien nog dergelijke opmerking), en dat blijkt nie echt verandert te zijn, ook na Guatemala niet:
Ok, daar had ik strikt gesproken dat probleem nie: daar was het 's morgens sowieso de koude rivier in, en hing het af van de weersomstandingheden of er al dan niet een douche genomen kon worden...
Als het dan *echt* te koud weer was kon je dat wel es uitstellen, maar dat kon je uw medebewoners ook nie te lang aandoen he... :-)

ongelijk verdeeld: ook in Angola

Angola is in werkelijkheid een rijk land: het heeft veel petroleum en ook diamanten en mineralen in z'n bodem zitten.
Dankzij de olie heeft het een BNP per inwoner dat stukken hoger ligt dan het gemiddelde in de rest van Afrika, maar die rijkdom ziet zich niet weerspiegeld in het dagelijks leven van het merendeel van de bevolking.
In 1995 deed men een onderzoek in de stedelijke gebieden waaruit bleek dat de armoede hoge cijfers haalde: tot 61% leefde onder de armoedegrens (die hier ligt op zoiets van een 1.2$/dag) en 12% leefde in extreme armoede (0.4$/dag of minder)

Het lijkt een contradictie: tegelijk een arm en rijk land zijn, maar het wordt al snel duidelijker als je ziet hoe ongelijk de rijkdom verdeeld wordt.
En dat is er tussen 1995 en 2000 alleen maar op verslechterd trouwens: 10% van de bevolking gaat lopen met 42% van de totale rijkdom, terwijl 60% van de angolanen het met zo'n 25% ervan moet doen.

Een beetje zoals het er op wereldschaal ook aan toe gaat dus...

Geen cijfers citeren zonder bronnen te noemen uiteraard: die komen uit een VN rapport over Angola van 2002 (net als bovenstaande grafiek) en uit het schitterend boek van Tony Hodges 'Angola: From Afro-stalinism to Petro-diamond capitalism'.
Hoewel een beetje technisch soms, toch ook een aanrader: vooral om te zien hoe internationale belangen in de loop van de geschiedenis spelen om die rijkdom te bemachtigen, uiteraard met de bereidwillige medewerking van een lokale minderheid die daar nie slecht bij vaart...

Luanda...

Luanda: tja, veel valt niet over te zeggen, buiten dat je het moeilijk
een aangename stad kunt noemen.
'gelukkig' ligt het aan de zee want anders had het verdict nog eenvoudiger geweest.
Het heeft dus een haven, met een kustlijn waar je langs kan lopen onder een rij palbomen: en echt meer positiefs kan ik daar ook nie over zeggen.
Hoe iemand hier een hotel heeft durven zetten met de naam 'Panaorama' snapt ne mens nie goed (ok, er wordt nie bijvermeld welk parorama...) Altijd beter dan 'Container Inn' of 'Hotel PetroBeach' veronderstel ik Enfin, er is beweging (voornamelijk autos wel te verstaan) en ge kunt er op een terraske een pint gaan pakken.
De eerste keer trouwens dat ik het lokale brouwsel 'Cuca' vastkrijg, want de vorige keren was er telkens alleen maar 'importada' te krijgen. (niks om over naar huis te schrijven trouwens diene Cuca)

Het moet gezegd dat Luanda ook zijn beter (en properder) deel van de kust heeft: namelijk op het schiereilandje dat 'a isla' genaamd is, en waar je het ene na het andere restaurant en discoteek kan vinden. In het weekend zitten die dan vol 'expatriados' die hier hun petro-dollars komen uitgeven.
En zo zit er aan zowat alles in Luanda wel een olie-geurtje...

Op de volgende luchtfoto kunt ge de haven (en de olie?)
zien, net als waar het kantoor is van Oxfam en het guesthouse waar ik momenteel verblijf (click op de foto voor meer details).

inleiding tot Angola...

Angola? korte inhoud: Afrika en oorlog, en dat is zowat de hapklare brok 'informatie' die je in de Belgische media erover zal vinden, meestal als ze stoppen of terug beginnen met vechten dan, en daartussen: geen nieuws is goed nieuws zekers?
Veel: Hoe, Wat, Waar, en vooral: Waarom? komt er niet aan te pas.
Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat we nog altijd heel graag collectief met de spons gaan over ons koloniale verleden, en dus ook over de historische verantwoordelijkheid die ermee samenhangt.
De tentoonstelling 'Het geheugen van Congo, de koloniale tijd', die vorig jaar in het museum van Tervuren te zien was, was daar een mooi voorbeeld van: de scherpe kantjes wat afronden (ja maar, zó erg was het nu ook weer niet) de verwezenlijkingen extra in de verf (of op foto) zetten (en jonges, fotos dat er getrokken zijn van die vaccinatiecampagnes in Congo...)
en gewoon de hete hangijzers op de kant laten liggen, want daar weten we geen weg mee: Als je niet oplette liep je zó voorbij het allerlaatste stukje van de tentoonstelling: de onafhankelijkheid (vlak voor de uitgang trouwens, symbolischer kan bijna niet: wie is er tegen dan nie moe genoeg om Congo te verlaten?)
waar een foto van een zekere Mobutu Sese Seko hing, en dat tegenover een exemplaar van het rapport van de commissie Lumumba: achter glas wel te verstaan, wat had je gedacht: een inkijkexemplaar, meneer ?
Enfin, ik herinner me nog altijd het moment in Jamaica toen ik tegen een Rasta zei dat ik belg was, waarop hij antwoordde: 'You belgians killed Lumumba' en ik me realiseerde dat hij er meer van wist dan wij hier...

Enfin, dat dus om mijn inleiding tot Angola, euhm: in te leiden...

Het lappendeken van volkeren die in het grondgebied leefden dat nu Angola is (hierna makkelijkshalve angolanen genoemd) hadden het ongeluk om door de protuguezen te worden gekoloniseerd. 'ongeluk' zeg ik, omdat dat ook in gradaties komt, en je dus ook nog es extra pech bij een ongeluk kunt hebben.
De portuguezen hadden namelijk werkvolk nodig op de plantages in Brasilië, en dus werden er zo'n 4 miljoen angolanen de boot opgezet, waar er nog nie de helft de overkant bereikten. Aangezien ne mens zo'n risico-volle tocht nie voor zijn plezier onderneemt (en dat geldt dezerdagen evenzeer voor diegene die met hun bootjes de oversteek zuid->noord wagen) moesten d oorlogen tussen de locale etniën een beetje aangemoedigd worden, maar dat is ook maar een kwestie van de juiste 'diplomatie'.
Wat dus betekende dat, nog voor portugal in 1975 Angola de onafhankelijkheid 'geeft' (dankzij de val van het Salazar regime in portugal zelf), er el verschillende
groepen voor de onafhankelijkheid aan het strijden waren.
Na de exodus van de portuguezen, richten die hun wapens op elkaar, en in de toenmalige context van de koude oorlog, waren er een hoop geintresseerden om de ene of andere groep te steunen: Cuba, Rusland, Zuid-Africa, CIA (uiteraard) en Mobutu (hello!).
Deze periode in de geschiedenis van Angola, wordt heel mooi beschreven door Richard Kapucinsky in zijn roman: 'Another day with life', een aanrader...

Tegen de tijd dat die zich allemaal terugtrekken zijn we 10-15 jaar verder, is het ijzeren gordijn gevallen, blijven er nog 2 groepen over: MPLA en UNITA, en gaat het al lang niet meer om puur ideologische motieven: het is voor iedereen duidelijk dat er hier veel geld te verdienen valt, zowel met petroleum als met diamanten.
Aangezien de olie blijft lopen ondanks de oorlog, en de diamanten toch op de één op andere manier uiteindelijk in Antwerpen geraken (ok, ze moeten misschien eerst es goed 'gewassen' worden, maar das nu de moeite nie he), blijken de pogingen tot verkiezingen (1), vredesakkoorden (2) en VN missies (3) nie echt veel te helpen. Wanneer in 2002 de regeringstroepen rebellenleider Savimbi doden, en UNITA een overeenkomst ondertekenen met de regering van MPLA, is de balans: 1 miljoen doden, en 4 miljoen vluchtelingen.

effe uitleggen...

om hier wat beter mijn draai te vinden heb ik (op aanraden van K. uit A./A.) besloten een blog te openen, om wat regelmatiger iets neer te pennen en dat op een makkelijke manier ook te kunnen doorsturen.
het leuke aan zo'n blog is ook dat jullie commentaar en opmerkingen kunnen maken bij elk stukje, wat een iets interactievere communicatie mogelijk maakt:
dus opmerkingen, vragen en suggesties zijn altijd welkom!

het heeft voor mij ook het voordeel dat ik terug eens iets in het nederlands ga schrijven, want met al dat spaans en portugees zou ne mens dat nog verleren...

Mocht er interesse voor zijn, kan ik ervoor zorgen dat er in jullie inbox een emailtje terecht komt telkens ik een nieuwe post doe, dat moet je me dan maar laten weten.

so: let the blogging begin!

welkom in Luanda, Angola: land van tegenstellingen

Na iets meer dan een weekje Angola, is het wel es tijd om iets te laten horen dacht ik:

Hier aangekomen vorige week, en het was wel effe wennen, vooral de taal speelde serieus wat parten: als ge in het begin de helft van hetgeen gezegd wordt verliest
en u amper kunt verstaanbaar maken, dan is het wel effe lastig om uwen draai te vinden. Ik snap nog altijd hoe iemand in een land kan komen werken zonder één of andere vorm van een lokale taal te proberen spreken. En toch zie ik er hier ook weer die dat doen (éénmaal raden vanwaar ze zijn): tis nie moeilijk dat ge dan in een soort bubbel komt te leven en niks van locale contexten snapt...

Ik ben vorige vrijdag maar ineens het koude water ingedoken met mijn eerste interview al direct in het Portugees te proberen (in plaats van Engels wat ook had gekund)en dat viel eerlijk gezegd best mee.
sjans dat ik de dag daarvoor er in geslaagd was om een bandrecordertje vast te krijgen, want anders had dat ook nie waar geweest natuurlijk: lang leve die rewind-knop! Maar dat heeft er denk ik ook voor gezorgd dat ik over die eerste 'jonges, zie ik dit wel zitten?'-drempel over ben geraakt.
Volgende week hoop ik wat meer inlands te mogen trekken om daar ook interviews af te gaan nemen, wat zowel mijn gemoedstoestand zal ten goede komen (Luanda zit stampvol autos en mensen), als het aantal fotos die ik trek (tot hiertoe welgeteld drie).
Enfin, ik zit dus dezer dagen in het kantoor van Oxfam, aan de rand van wat je wel een sloppenwijk mag noemen zekers, maar wel rustig aangesloten op het Internet (ok: wel met z'n onderbrekingen), terwijl ze hiernaast nog op de wateraansluiting wachten. contradicties zat in dit land...

Het grappigste wat ik tot hier toe heb gezien is een vrachtwagen van een privé waterbedrijf waar op de zijkant van stond te lezen:
Agua Potável
'Gracias a Deus'
tel.: 222-123456

wat zo goed als letterlijk betekent:
Drinkbaar Water
God-Zij-Dank bvba.
tel.: 222-123456

Wetende dat zowat de helft van de bevolking zich voor z'n watervoorziening inderdaad beter tot hogere krachten kan wenden is dat nog zo'n slecht gekozen naam nie eigenlijk enfin, ik dacht dat ze alleen in Rome die nr hadden...

Ik heb vorige zaterdag ook nog wat neergeschreven (buiten dat en lezen doet ne mens nie veel), en dat hang ik er dan maar effe mee aan, fotos incluis.


Zaterdag, 5/8/2006,

vandaag heb ik besloten om me op het balkon te planten en het af en aan geloop wat af te zien (veel meer van uitzicht is er echt nie): tis een straat met serieus wat autoverkeer, die een andere nog drukkere straat kruist ies verderop.
iedere keer dat de politieagent (of, indien afwezig, het verkeer zelf) beslist om de stroom te stoppen en de andere door te laten, opent de 'mobiele winkel'
er is letterlijk alles de verkrijgen: van horloges, stopcontacten, kuikengerie,
tot staanlampen, bureaustoelen en kasten. ze gaan van wagen tot wagen, en als ze sjans hebben kan het koopwaar nog net de aandacht van de bestuurder wekken.
dergelijke vorm van verkoop is nie echt speciaal: zowat overal ter wereld doet men dit.
In het algemeen kunt gaat het dan wel over kauwgom of frisdrank, maar ik had nooit durven denken dat ge wachtend in uw auto aan heel den inboedel voor uw huis kon geraken. Misschien geen slecht idee om ook toe te passen
in Europe eigenlijk, aangezien dat ze toch altijd klagen over zowel de economie en de files...
men zou twee vliegen in één klap kunnen slaan dankzij deze afrikaanse uitvinding.
maar ja: uiteraard wel zonder bedankje achteraf he...

Er loopt ook een vrouw te bedelen, ze komt achter de verkopers aan,
met een kind op haar rug, slapend.
Ze ziet er uit of ze zestig of zelfs ouder is, maar kan evengoed maar veertig ofzo zijn: de jaren eisen hier z'n tol het meisje, nog geen drie denk ik.
Best wel een triestig zicht hoe ze auto na auto paseert, zonder iets te krijgen in het algemeen. en zodra die zich terug in beweging zetten, slentert ze terug naar de hoek van de straat, om daar te wachten tot de stroom terug tot stilstand komt.
en da's ook niks speciaals eigenlijk: dit doen ze ook zowat overal ter wereld,
alleen dat het hier een naast-uw-bed-show is.